De Wijzen van de Croisette praten er nog steeds over tijdens de wake op zaterdagavond. Lang geleden woonde er een jonge man aan de oostkant van de Croisette, een boer van beroep op de mysterieuze landerijen van het plateau. Hij was bij iedereen bekend omdat hij onverschrokken en onverschrokken was. Zijn entourage noemde hem Del zonder de oorsprong van zijn achternaam te kennen. Hoewel de jonge boer gewend was om naar de velden achter de vijver van de priesters te gaan, verdwaalde hij op een herfstdag in het bos tijdens het plukken van de paddenstoel in dit vruchtbare einde van september.

Na een lange tijd onder de dennen door het kreupelhout en varens naar de vallei te hebben gelopen en toen een groot donker bos overgestoken te zijn, viel hij in slaap in de Chanot aan de voet van een eik, overmand door vermoeidheid. Toen hij wakker werd, zag hij een klein licht door de takken en liep naar het huis. Hij klopte krachtig op de deur. Een jong meisje kwam de deur openen.

"Ik ben zo moe en ik ben de weg kwijt", zei hij. Geef me alsjeblieft onderdak voor de nacht.

'Mijn vader is een boeman,' zei ze; de hele nacht zwerft hij door het bos op zoek naar wild en overdag slaapt hij. Als hij je hier vindt op weg naar huis, zal hij je verslinden. »

Maar extreme vermoeidheid dwong de arme Del om ondanks deze waarschuwing binnen te komen. Nauwelijks had hij de deur gesloten of de reus arriveerde.

“Ik ruik hier vers vlees, hum!!! hmm!!!, gromde hij.

– Mijn vader, een knappe jonge man ligt daar te slapen. Hij is zeer vaardig met zijn handen en kent duizend beroepen.

'Goed,' schreeuwde hij, 'ik bel hem wel. »

Gewekt door het gehuil dat de muren deed schudden, keek de arme boer de reus aan.

'Je gaat,' zei hij met krachtige dreigementen, 'een kuil graven en wat water zoeken!' Ik wil daar een waterput bouwen. Als je je werk voor de middag nog niet af hebt, eet ik je op. »

Hij herinnerde zich het advies van zijn vader, de wichelroedeloper, greep de hazelaarstengel en bekeek de velden, vond een plek en ging onmiddellijk aan het werk, graven, graven, mijn vrienden, zonder enig spoor van de kostbare vloeistof te vinden. Hij gebruikte drie schoppen zonder het einde van het werk te bereiken.

Klokslag twaalf uur arriveerde de dochter van de boeman, bekend als Rosina met de Gouden Ogen.

'Hoe gaat het met je werk, mijn vriend?'

– Ach, arme jongedame, de klei is hard, de morenen te zwaar om te dragen en drie aardverschuivingen hebben mijn werk vertraagd. Ik zal het nooit halen! »

De ogen van het meisje lichtten op en met een zwaaiend gebaar met haar toverstok spoot ze water uit het gat.

De middag sloeg toe, de boeman verscheen en zei met donderende stem:

'Ben je klaar met je taak?

‘Ja,’ zei Del.

- Zeer goed. Morgen ga je een nieuw frame maken op de boerderij en het bijgebouw. Als je voor de middag nog niet klaar bent, eet ik je op! »

Hij ging meteen aan de slag, hakte drie bomen, zaagde de stammen af ​​om er balken en planken van te maken, scheurde het oude door wormen aangevreten geraamte open en bedekte de boerderij.

Iets voor de middag arriveerde Rosine met de gouden ogen.

“Vordert je werk?

- Oh nee, goede jongedame, ik zweet, ik nagel maar ik kom niet aan het einde.

Het dappere meisje maakte een breed gebaar en als bij toverslag werd het bijgebouw meteen overdekt. Tegen de middag arriveerde de boeman.

'Ben je klaar met je werk?

'Ja,' waagde Del, volledig neerslachtig.

- Het is goed. »

De dochter van de boeman naderde en vroeg:

'Wat heeft hij je bevolen, mijn vader?

- Niets.

'Dus hij wil je opeten. Laten we samen vluchten,' fluisterde Rosine met de gouden ogen, smoorverliefd op Del de boer, de doodgraver en dakdekker.

Zo gezegd zo gedaan. Ze liepen lange tijd hand in hand toen ze zich omdraaide, ze zag een man aankomen zo snel als de wind.

'Het is mijn vader,' riep het bange meisje.

Meteen veranderde ze in een appelboom en veranderde Del in een appelplukker, haar mand onder haar arm. De boeman arriveerde.

'Goede jongen, heb je niet een jongedame en een jongeman voorbij zien komen?

'Nee, nee, ik heb niemand gezien,' fluisterde de plukker. »

De boeman keerde terug naar het huis en vertelde zijn vrouw dat hij alleen een appelboom en een plukker had gezien.

"Nou," antwoordde de vrouw, "zij was de appelboom en hij was de plukster."

'Ik ben nu aan het rennen,' schreeuwde hij. »

De twee jongeren waren nog op de vlucht. Toen ze zich omdraaide, zag ze haar vader weer rennen, zo snel als de wind.

'Het is mijn vader,' riep ze weer; onmiddellijk veranderde ze in een vijver en haar minnaar in een visser.

"Heb je niet een jonge man en een jonge dame gezien?" schreeuwde hij.

'Nee, ik heb niemand gezien,' zei de visser terwijl hij zijn lijn ophief. »

Thuisgekomen vertelde de boeman opnieuw wat hij had gezien.

"Nou," zei de moeder ogress, "de vijver is haar en de visser is hem."

'Deze keer zal ik ze onopgemerkt vangen,' gromde hij, de muren schuddend. »

De twee jonge mensen waren nog aan het rennen. Ze draaide zich om en zag de reus naderen, snel als de wind.

'Hij is weer mijn vader,' zei ze ademloos. »

Dus veranderde ze in een karper en veranderde haar metgezel in een snoek. Toen de boeman arriveerde, wilde hij de karper grijpen die aan het springen was, maar viel in de vijver waar hij verdronk. Met een slag van het riet kwamen de twee geliefden hand in hand uit het water.

Moeder ogress had de afloop van deze trieste dag vernomen, vluchtte het bos in en werd nooit meer gezien. Enige tijd later werd het huwelijk van Rosine met de gouden ogen en Del de metgezel van duizend ambachten gevierd.

Alle boeren uit de buurt verzamelden zich op het erf om te feesten, de kirsch van het jaar te proeven en de boerenandouille te verslinden. Die nacht stroomde het water overvloedig bij de bron en in de lucht, de daken van de boerderij fonkelden met duizend lichtjes, de lichten van liefde.

Sommige mensen beweren vandaag de dag nog steeds ten onrechte dat de kraan van de bron die dag een wijn met een delicaat aroma schonk, wat de vreugde van de gasten opleverde, maar de vele verzamelde getuigenissen maken deze versie ongeldig. Misschien nemen deze hun verlangens naar een realiteit zoals de populaire wijsheid zegt!!