De grote start voor de 72 km van de Infernal Trail

Sta op om 1:15 uur om je klaar te maken om om 3:00 uur aan de startlijn te staan.

Hier ben ik uitgerust met mijn hoofdlamp, mijn watervoorraad, mijn overlevingsdeken en mijn fluitje zoals bepaald in de regels.

Aankomst in het dorp, al veel mensen, lopers maar niet alleen, er zijn ook vrijwilligers en dappere mensen die de lopers kwamen aanmoedigen.

Tassen worden gecontroleerd voordat ze het startgebied betreden. Gezien de pandemie gaan we elke 50 minuten in kleine golven van 5 lopers tegelijk vertrekken, het is geruststellend, iedereen respecteert.

Dit is het begin voor mij.

De eerste kilometers van het nachtparcours

Terwijl ik opzag tegen de paar uurtjes hardlopen 's nachts, krijg ik naarmate de kilometers verstrijken meer zelfvertrouwen omdat ik nooit alleen ben. Echter, de loper voor mij heeft ineens een koplamp die niet meer oplicht en hij struikelt regelmatig. Ik kom dichterbij om te zien of alles goed met hem is. Hij antwoordt me bevestigend en vertelt me ​​met een glimlach dat de dag toch snel zal aanbreken.

Inderdaad, als we aankomen bij de EHBO-post aan de Croisette d'Hérival, verschijnen de eerste zonnestralen. Ik vind mijn man die tegelijk met mij is opgestaan ​​en die mij de hele race zal volgen.

Ook hier worden weer alle maatregelen genomen om covid tegen te gaan. We worden individueel geleid met behulp van barrières voor drinken en eten en we moeten onze handen wassen met hydroalcoholische gel voordat de vrijwilligers ons op een bord serveren wat we willen.

In de bergen rond Girmont-Val-d'Ajol

Daar gaan we weer.

Ik weet, nadat ik het bij de Club d'Athlé heb gezien, dat het gedeelte dat via het Chalet de l'Empereur naar Girmont-Val-d'Ajol moet komen, erg mooi is en dat de opkomende zon het landschap nog groter maakt.

In de buurt van Girmont-Val-d'Ajol zie ik mijn kinderen die me aanmoedigen. Ik maak gebruik van hun aanwezigheid om van mijn jas af te komen, die nutteloos is geworden door de stijgende temperatuur. Ze zullen me ook volgen op verschillende strategische punten en verfrissingen met mijn man.

Op de levensbasis Girmont-Val-d'Ajol, hetzelfde gezondheidsprotocol, zijn de vrijwilligers vol empathie, zeer attent voor de lopers en vragen ze me of alles in orde is: ja, alles is in orde!!

De race wordt hervat en ik realiseer me dat ik de helft van het parcours al heb afgelegd zonder bijzondere problemen en zonder de tijd lang te vinden. Dat verbaast me een beetje, maar stelt me ​​ook gerust.

Op de 40e kilometer vlieg ik alleen in de zalf, ik val. Maar niks ernstigs, gewoon een lekker bultje in het hoofd

Wat verder heb ik het genoegen Stéphanie te zien, een vriendin die spontaan in mijn voetsporen treedt om een ​​heuvel te beklimmen met een vrij forse daling. Dit motiveerde me, ik begin opnieuw boven de helling als deze me verlaat.

Laatste rechte lijn voor de finish in Saint-Nabord

Dan komt Raon-aux-Bois en ik zeg tegen mezelf dat ik nog maar 12 kilometer te gaan heb. Terwijl ik aan het hydrateren ben, roept een hardloper met wie ik een beetje heb gepraat me toe en zegt: "Je voert je race goed uit voor een eerste van deze afstand en als je geen pijn in je benen hebt, je' komt een einde!! ". Nogmaals, zijn woorden bemoedigden me.

Terug in het Perrey-stadion in Saint-Nabord waren al mijn familieleden en vrienden er om me te verwelkomen, wat hartverwarmend is.

Ik eindigde mijn race in goede vorm, zeer tevreden met dit parcours dat nog lang in mijn geheugen zal blijven, dankzij een zeer goede organisatie, zeer zorgzame vrijwilligers, een parcours bestaande uit prachtige landschappen en de steun van mijn familie.

Echt alleen geluk, het was een onvergetelijke ervaring 😊

Beatrice